De adoptiekinderen van Karin en Dorothee

Op een veldje tegenover het hotel waren iedere dag een jonge vrouw met twee kleine kinderen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat aan het plukken. Toen wij aan het diner zaten, waren ze er nog. Simone had nog een stuk pizza over en besloot dit naar ze toe te brengen. Daar hoorde ze van de vrouw, dat zij niet de moeder maar de tante was van deze kinderen. Hun echte moeder was overleden en verder was er niemand om voor ze te zorgen. De kinderen gingen niet naar school, want daar had ze geen geld voor. Overigens was deze jonge vrouw zelf nog maar 14 jaar, maar ze leek veel ouder...

Simone besloot dat deze kinderen in aanmerking kwamen voor hulp van stichting Bubs, zodat ze naar school kunnen gaan. De volgende dag kwamen ze bij ons op bezoek in het hotel en een paar dagen later zijn ze ingeschreven bij een school.

Karin en ik besloten persoonlijk ieder een kind te sponsoren: zij had het meest met het meisje, Aïsha (4) en ik met het jongetje, Lamin (6). Het schoolgeld is slechts 600 dalasi per jaar en we gaan ze 3 jaar helpen. We hebben een kwitantie van de school gekregen en we kunnen per e-mail contact met hun onderwijzers houden over hun vorderingen. Want ze moeten natuurlijk wel hun best gaan doen...

Aïsha is een beweeglijk, olijk meisje dat veel lacht. Typisch iets voor Karin...

Lamin is veel serieuzer en zeer leergierig. Alhoewel hij pas 6 is kan hij al tot 60 tellen in het Engels en hij kan in ieder geval zijn eigen naam schrijven. Maar wat ik nog veel leuker vond... Hij was enorm enthousiast over mijn camera. Als wij foto's maken van kinderen laten we altijd het resultaat zien; dat vinden ze prachtig. Ze gieren het uit. Lamin echter, wilde het zelf ook weleens proberen. Ik heb het hem een beetje voorgedaan en hij ging ermee aan de slag. Als hij een foto had gemaakt, bekeken we samen het resultaat en of er nog iets aan verbeterd kon worden... De jongen heeft tientallen foto's gemaakt!

We gaan deze kinderen volgen...